Weer een nieuwe revalidatieblog. Want ook daar maken we stappen vooruit. Of nouja een stapje. Mijn stappenplan lijkt toch net iets sneller te lopen dan die van de fysio. Het is een geweldige vrouw, maar man ik word toch op de rem gezet elke keer. Daar kom ik zo vanzelf weer op terug goed?
Oefeningen.
De afgelopen week natuurlijk lekker bezig geweest met de oefeningetjes. Van die bewegingen die net wel bewegingen zijn, maar je eigenlijk net geen voldoening van krijgt. Maar goed. Ik ben nu eens niet eigenwijs en heb gewoon geluisterd. In het achterhoofd natuurlijk even meegenomen dat, hoe beter ik nu luister en doe wat gezegd word, hoe sneller ik veeeeeeeeel meer mag doen dan nu. Toch? In principe werkt het natuurlijk wel zo dat je revalidatie sneller gaat als je jezelf aan de regels houd die gesteld worden. Is heus niet lastig. Ik wil echt geen grotere stappen zetten dan de fysio.
Mag ik weer wat meer?
Lopen, hardlopen, autorijden en…..dat is het wel ongeveer wat ik mag. Dit zijn de dingen hoe ik me kan bewegen van a naar b. Dat is natuurlijk al heel wat, maar ik wil natuurlijk ook gewoon fietsen, bootcampen, motorrijden, zwemmen en nog heeeeeeel veel meer.
Het mooie is, er staat weer een consult bij de fysio op de planning. Gelukkig niet alleen op haar planning, maar ook op de mijne. Toch handig een agenda die je bij houd. Scheelt de helft. Of meer. Dat weet ik niet. Goed. Gesprek bij de fysio. Natuurlijk even over de afgelopen week gehad en de vooruitgang. Litteken ziet er ook volgens haar gaaf uit en dat ontstekinkje neemt ook af. Gaat de goede kant op dus. Wat gaat er dan de komende week weer gebeuren? Als het aan mij ligt een heleboel. Kijk, dat ik niet kan bootcampen voorlopig in Raalte, snap ik en is prima. Maar ik heb toch de ijdele hoop dat een plonsje in het bakkie chloorwater er wel in zit.
1 Van de bewegingen loopt wel wat stroef, maar met wat ouderwets gecontroleerd duw en trekwerk komt er meer en meer beweging in. Nou dat geeft toch wel een lekker gevoel. Ja, niet dat duw en trekwerk hoor. Dat blijft toch altijd even doorbijten, net als die ‘littekenmassage’. Nou ik weet niet, maar ik wil daar toch een ander woord dan massage voor gebruiken. ‘Zohardmogelijkhetlittekenpesten’ of iets in die strekking. Achja, wie mooi wil zijn moet pijn lijden toch?
Buiten de oefeningen mag de brace nu ook met eten aan tafel even af. Iets meer vrijheid dus. Ook nog wat ander oefenmateriaal gekregen, dus ik hoef me in dat opzicht ook niet te vervelen deze week. Dan prikkelt die ene vraag toch op het puntje van mijn tong. ‘Mag ik weer zwemmen?’ ‘Heeeeeeeeeel voorzichtig misschien?’ Ik durf haar bijna niet aan te kijken, want eigenlijk weet ik wel wat er gaat komen. Antwoord: ‘Als jij met platte handen, de pols stabiel in de neutrale positie houd, en je alleen schoolslag ‘als een oma’tje’ zwemt, zou het opzich misschien wel moeten kunnen’. Ik weet niet hoe jullie zoiets opvatten, maar ik hoor daarin nog zoveel twijfel en beperkingen, dat ik misschien maar even geduld moet hebben. Schoolslag is al niet mijn ding, en helemaal niet op deze manier haha. Daarbij mag er mag niemand tegen de pols aan zwemmen en ik mag geen andere gekke ongecontroleerde bewegingen maken. En dat gekke ongecontroleerde, man dat gaat me nou juist altijd zo goed af. Nee het is duidelijk. De fysio gaat dit nog wel even overleggen deze week met de chirurg, maar ik kan een lichte teleurstelling toch niet onderdrukken.
Terug naar huis dan maar. Bij de auto aangekomen haal ik de zwemtas vol met al mijn trainingsmaterialen maar van de bijrijdersstoel af en leg deze op de achterbank. Ik kon het toch niet laten hem mee te nemen, voor zo’n gevalletje van ‘je weet maar nooit’. Opnieuw dus echt wel een stap vooruit in de revalidatie, maar op de een of ander manier lijken mijn stappen groter te moeten zijn dan die van de specialisten. Misschien dat ze daarom wel specialist zijn?
Gert
Facebook