Guten morgen Gerrit.

Ik lig alweer een poosje wakker, want het slaapt nog steeds voor geen meter met die stellage. Mijn slaapritme is dan ook als volgt: 15-20 min slapen en weer wakker. Zelfs na een heftige nacht als gister. Heel voorzichtig gaat de deur van de kamer los en komt de zuster van vannacht binnen met een dienblaadje ontbijt. ‘Guten morgen Gerrit’ fluisterd ze. Ze had gedacht dat ik na zo’n pijnlijke nacht nog wel diep weg zou zijn, ook met die dosis morfine. Nee, Gertje is gewoon wakker hoor, stel je voor dat ik wat mis. Bijvoorbeeld het nieuws dat ik naar huis mag, of een nieuwe kamer ofzo. Dus goede morgen? Ach het kan altijd minder dus vanuit die gedachtegang beantwoord ik haar vriendelijk terug met ‘guten morgen’.

Met een lieve lach vraagt ze of het wat beter gaat. Nou ten opzichte van vannacht zeker, maar wil op zich wel graag naar huis. Het is voor mij allemaal wel klaar hier. Het mee gebrachte ontbijt zet ze bij me neer, met een bakje thee, want ze wist niet of ik koffie lekker vond. Heeft ze goed ingeschat want koffie lust ik sowieso niet, blegh! ‘Bis später’ en ze verdwijnt weer van de kamer. Daar lig je dan, met je kerstontbijt. Moest toch weer even slikken (en niet van het eten want heb nog geen hap gehad), maar hey. Ontbijt op bed heb ik nog nooit zo vaak gekregen als deze dagen. Positief blijven, en ‘de situatie heb je lang niet altijd in de hand, maar hoe je er mee omgaat wel’ vind ik wel serieus belangrijk om mij aan te houden.

Ik begin aan mijn broodjes en zie dat er wat op mijn theebeker is gekrabbeld. Haar dienst zou er na het ontbijt opzitten en ze vond het gepast om mij toch een beetje ‘ondersteunen’.

Wat een klein gebaar en kleine moeite een groot effect kunnen hebben zeg! Het stelt eigenlijk helemaal niks voor, maar toch was dit zo lief! Daar fleur je gelijk weer een stuk van op. Dat compenseert vervolgens ook gelijk de gigantisch smerige blauwe thee die ze me gaf. Wat een bocht was dat, maar uit beleefdheid drink je het dan natuurlijk ook op. Ik heb wel gevraagd of het zakje er vervolgens los bij mocht. Kon ik zelf de sterkte wat beheersen, maar ook dat loste niks op. Het was gewoonweg niet lekker, maar dat neem ik maar voor lief. Zal wel hele gezonde thee zijn, waar je snel beter van word.

Bezoek.

De arts komt weer op bezoek. Samen met 4 andere geïnteresseerden. Waarom weet ik niet, want ik kon er weinig van verstaan. De gebaren en plaats waar hun ogen naar kijken, geeft mij het idee dat het weer over die stellage gaat. Mijn onwijs knappe kop is blijkbaar niet interessant genoeg. Ja, inderdaad! Ik snap het ook niet. Later bleek het een Armeense arts te zijn, met een aantal Oostblokse aanhangers. Prima. Gelukkig gaan ze verder in het Engels. Kan ik ook wat communiceren weer.

‘Can I get an other room please?’ Ik kreeg excuses dat mij dit nog niet verteld was, maar ik zou deze ochtend een andere kamer gaan krijgen. Daarbij zou ik bezoek krijgen van de Nederlandse “huisartsassistentes”. Fijn, even communiceren in het Nederlands. Het Duits met die zuster word aardig opgekrikt, evenals het Engels met de artsen. Maar dat is toch anders.

‘When do I go home?’ Ook hiervoor kreeg ik excuses. Het zal pas na de kerst worden, want tijdens kerst word er niks in en uit gevlogen. Serieus?! Serieus. ‘Sir? After Christmas, is a very wide term isn’t it?’ Zijn antwoord: waarschijnlijk word je de 27e of 28e uitgevlogen. Roger. Niet wat ik wilde horen, maar wel wat meer houvast.

‘Can i finaly call home again? I don’t have WIFI!’ Er zal straks iemand komen voor de wifi code of een telefoon. Dat hoor ik ook al een paar keer maar goed. Ik wil ook niet zeuren natuurlijk, dus laat het voor wat het is.

Een half uurtje later verhuis ik naar een andere kamer. Een Ier en een Amerikaan liggen daar op de kamer dus ik ben nummertje 3. Ik krijg een mooi plekje tegenover de Ier. Wat deze beide heren ook alweer hadden ben ik compleet kwijt. In ieder geval veel meer aanspraak en gezelligheid en zijn mooi bezig elkaar te vertellen waarom we hier liggen en hoe de uitzending is verlopen. Vooral met de Ier een leuke klik, waarbij ik verplicht werd langs te komen mocht ik ooit voet op Ierse bodem zetten. Deze belofte staat en word ooit ingelost.

Een paar uur later komen er 2 dames binnenlopen in Nederlands camouflage, met Nederlandse ‘stickers’. Ook zij moesten even schakelen bij wat ze zagen, maar kwamen met de mededeling dat Tweede kerstdag (morgen dus) er een kerstbrunch is in een grote tent met alle Nederlanders daar en ze hebben geregeld dat ze mij mogen ‘ontvoeren’ uit het ziekenhuis. Dat is in mijn geval uiterst zeldzaam, aangezien het hospitaal verantwoordelijk is voor mij. Ik twijfel nog wel enorm over die brunch. In een grote tent, met allemaal Nederlanders die je niet kent, maar mij wel gaan aangapen, gezien dat technische hoogstandje. Ik sta altijd zo graag in de belangstelling, uhu. Toch besloten wel mee te zullen gaan en dat vonden zij in ieder geval heel tof. ‘De zorg zal mij helpen met aankleden morgenochtend en dan maken we er een zo leuk mogelijke dag van.’ is wat ze me vertellen. Ik ben benieuwd. Ze werden boos om het moeizame contact naar onder andere mijn ouders, dat ze mij een telefoon en wifi beloofden binnen een uur. Dat is gelukt ook nog en eindelijk ‘normaal’ contact met thuis kunnen hebben.

Ik klets nog wat weg met de Ier en Amerikaan, kijken een slechte Duits nagesynchroniseerde film en probeer een nachtje te maken. Morgen een nieuwe dag!

Gert

Facebook