Ha lezer van deze blog. Ik schrijf deze blog over een wandeling die Manon en ik gemaakt hebben. We proberen ons nog steeds te houden aan een goede hoeveelheid beweging elke week. Zo stond er nu dus weer een wandelingetje op het programma, waarvan de route nog bepaald moest worden. Laat dat maar aan mij over, want dat gaat me vast lukken. Wel wouden we nog enigszins bij tijds thuis zijn, dus geen halve Nijmeegse. Prima, ik plan wel een route van om en nabij de 11 kilometer. Manon keek nog wat bedenkelijk, maar ik overtuig haar dat het qua tijd prima haalbaar moet zijn.

Landgoed.

Een leuke route heb ik uitgestippeld, maar deze keer een andere kant op dan normaal. Voor de afwisseling wel net zo leuk. Vrolijk de pas er in en na een kilometer of 2 begin ik toch mijn voet weer te voelen. Wat daar mee aan de hand is? Ongeveer 6 blaren hebben daar op dezelfde plek gezeten en die stukken huid heb ik weg gehaald. Nu vormen daar weer nieuwe blaren en dat geeft wat ‘kriebel’ onder de voet. Ach, niet zeuren gewoon doorlopen. Het is tenslotte nog maar een stukje ;). We lopen langs het kanaal, een stukje richting Heeten. Ik heb natuurlijk de route niet meegenomen, want heb hem op een kaart gezien. Dan weet ik 9 van de 10 keer wel waar ik moet wezen.

Iets buiten Raalte zou een weg moeten zijn naar links. Echt een weg kan je dat niet noemen. Meer een ‘pad’. Onverhard. Aan het begin staat ook ‘eigen weg’ met een bordje erbij dat hij is ‘opengesteld’ voor wandelaars. Nou komt dat even goed uit zeg! Afslaan en gaan!

Een mooi pad door bos en langs weilanden. Prachtig stukje natuur, waarvan ik niet wist dat het er was. En nog eens dichtbij ook. We zouden allemaal echt eens vaker buiten de deur onze eigen omgeving moeten gaan verkennen. Zoveel mooie plekjes binnen 5 kilometer waar wij allemaal niks van af weten volgens mij. Na een stukje verder te hebben gelopen komen we bij een schuur. Iets verderop zien we in het bos nog meer huizen of schuren staan. Allemaal dezelfde houten luiken voor het raam. Dat kon wel eens bij elkaar horen. Tussen de bomen door, doemt er een of ander landgoed op. Met gracht en al. Nu, na wat onderzoek, blijkt dit ‘Havezate Schoonheten’ te zijn. Wat een plekje en wat een mooi gezicht. Helaas geen goede foto kunnen maken, maar gelukkig hebben we Google en Wikipedia nog ;).

Gebaande paden volgen.

Net zoals in het echte leven, word je geacht de gebaande paden te volgen. De route die ik uit heb gestippeld, voldoet perfect aan deze regel. Hele gedeeltes zouden onverhard zijn, maar dat is voor ons natuurlijk geen enkel probleem. Het zijn en blijven paden (op de kaart). Modderpoelen, drassige gronden en glibberige paden trotseren we. Huppeldepup voetje voor voetje. Dan is het stiekem toch even zoeken naar die ene weg die linksaf slaat. We lopen er 1 in, maar zien een zelf gemaakt bordje dat er geen doorgang is. Hmm, dan zijn we dus toch verkeerd. Nou prima, gaan we de volgende wel in. Komt het vast ook goed.

Iets verderop inderdaad een pad, met een bord ‘Opengesteld’. Noooouuuu, dat moet wel goed zijn, niet dan? We lopen goed een kilometer dat pad in en komen op een ‘Y’ splitsing. Mijn gevoel zegt rechts, want die kant op ligt Raalte. Ik heb in mijn leven nog niet zoveel ‘Blinde Hazen’ gezien, zelfs niet windstil in het natuurgebied vlakbij Giethoorn. Kanonnen wat een drama. Het pad is overigens ondertussen over gegaan in alleen maar een weiland. Het  bordje zei dat het pad ‘opengesteld’ was, dus het moet wel goed zijn. Toch? Nee dus. Einde van het weiland zit normaliter namelijk prikkeldraad. Nu? Ook.

Een stukje terug dan maar, en links op de Y-splitsing. Deze weg buigt dusdanig ver af naar links, dat we alleen maar van Raalte af lopen. Manon heeft last van haar voetjes en bedenkt zicht dat de twijfels over de 11 kilometer wel eens gegrond kunnen zijn. Ik probeer natuurlijk de situatie nog te redden met ‘het is toch wel gezellig?’. Werkt niet echt kan ik je verklappen. Het feit dat er ietsiepietsie verder gelopen moet worden is toch het idee dat overheerst.

Bijzondere ontmoeting.

Terug naar de grote weg en maar besloten deze te volgen. Dan komen we namelijk sowieso op een bekende weg, die we ook met het rondje ‘Boetelerveld’ lopen. Na een stukje lopen zien we iets over de grond rennen. Is het een vliegtuig?! Is het een vogel?! Nee, het is een Marter. Mocht je niet weten wat een marter is, dan zal ik je dat in mijn eigen woord omschrijven:

De natuur heeft op een gegeven moment ergens een ‘slippertje’ gemaakt. Een Marter is namelijk een kruising tussen een kat en een eekhoorn, vind ik. Een kattig kopje, lang lijf, met een dikke pluizige eekhoornstaart. Super schattig om te zien, hoe hij van ons schrikt, de boom in klimt en heel knullig van boom naar boom probeert te springen. Ook hierbij natuurlijk weer geen mooie foto kunnen maken, maar Viva La Google!

Home sweet home.

Na deze bijzonder ontmoeting lopen we de kortste en snelste weg weer naar huis. Thuis aangekomen, klok ik mijn horloge af en zie dat we 13,2 kilometer hebben gewandeld in 2 uur en 13 minuten. We hebben 975 kcal verbrand en hebben hoe dan ook een heerlijke wandeling gehad. En ach. Zie de 2,2 kilometer extra maar als een toetje. Stiekem sterk worden, zoals ze ons dat in dienst altijd meegaven. Durf jezelf te prikkelen en dat soort uitspraken. Nou geprikkeld is er iemand sowieso ;). Ik denk dat Manon met haar frustraties nog wel wat extra calorieën heeft verbrand, maar kunnen al met al echt wel zeggen dat het uiteindelijk, terugkijkend en liggend in bed, een geslaagde dag is en we het met een glimlach is afsluiten. De volgende keer maar een nieuwe leuke route verzinnen. Het moet tenslotte bij mij altijd net even iets anders gaan haha.

Gert

Facebook