Amsterdam.

Er stond op de kalender nog een wedstrijd gepland. De ‘laatste’ wedstrijd van het seizoen en deze wordt in het 25 meter bad gezwommen. Nog even 1 keer knallen voordat de vakantie kilo’s weer voor de deur staan. De planning was eigenlijk dat ik hieraan ook mee zou gaan doen, om ook richting het einde van het seizoen nog iets te hebben om naar toe te trainen. Met deze gedachtegang zijn ook alleen een aantal ‘oudere’ zwemmers mee.

Zoals je ondertussen wel weet (anders word het je in 95% van mijn blogjes wel duidelijk) loopt bij mij de planning nog wel eens in het honderd. Met de operatie die ik heb ondergaan, zit zwemmen op deze wedstrijd er niet meer in. Mijn zwemseizoen is dus abrupt tot een eind gekomen, in de hoop komend seizoen op tijd weer wedstrijd fit te zijn. De coaching van dit weekend ligt in de goede handen van onze hoofdtrainer, dus mijn aanwezigheid is zeker niet nodig en zat ook niet echt in onze planning.

Uiteindelijk toch besloten als ‘verrassing’ maar naar Amsterdam af te reizen om mee te coachen bij een middagsessie op zondag. Zo kan ik de hoofdtrainer een beetje ondersteunen en ontlasten, en de ‘pupillen’ onbenullig vooruit proberen te schreeuwen. De vraag of ze überhaupt naar me luisteren wil ik je niet beantwoorden. Laat mij lekker in de waan dat het zo is, goed? En het is ook echt niet dat ik naar Amsterdam ga, omdat ik het zelf niet kan laten, omdat ik het zelf gewoon leuk vind, omdat ik de wedstrijden zelf gewoon ‘mis’ hoor. Nee dat kan nooit het geval zijn.

Aangekomen bij het Sloterparkbad, komen we er achter dat we niet de enige zijn daar. Parkeerplaats vol, dan maar op het gras parkeren naast de weg. Daar staat hij ook gewoon prima. Door naar de ingang. Trapje op en de deur door. Of nou ja. Welke deur ook alweer. De keren dat ík daar kom, kom ik als zwemmer. Dat is een andere ingang. De trap maar op lopen en daar een deur aangewezen gekregen die het moet doen. Niet de ‘hoofddraaideur’ die pontificaal aanwezig is, maar de kleine deur die daar achter zit verstopt. Logisch ook. Compleet van de leg door naar binnen. 2 deuren door en ‘klikklik’. Mijn lampje gaat aan. Ooooooh hier zijn we. Aha! Opzoek naar onze club. Ze zouden binnen moeten zijn, maar de goed zichtbare shirtjes zien we niet.

Coachen.

Een van de zwemmers komt met het inzwemmen het water uit. Die even volgen en tadaaaa gevonden. Ze zaten inderdaad op een plek die je vanaf de tribune niet kan zien. Wel kan je vanaf de tribune de ‘zwemzaal’ in, dus dat doen we dan ook maar gelijk. Even handjes schudden, een slokje chloorwater in de mond, gevolgd door het doorbladeren van het programma. Mooie afstanden staan er op de planning, dus kom maar op. Ik voel mezelf alweer stuiteren en met verhoogde hartslag jaloers kijken naar de adonissen die zich soepel door het water laten glijden. Het is heus niet dat ik zelf wil zwemmen, het is heus niet dat ik wedstrijdkriebels krijg en het is heus niet dat ik een dosis adrenaline krijg van de prestaties van onze zwemmers. Het is ook echt niet dat ik dit op voorhand had kunnen verzinnen hoor. Hey! Lach je me nu uit? Pff.

Na een toffe middag met een aantal hele mooie prestaties is het toch weer tijd om de meute alleen te laten. Voor de laatste sessie moeten ze nog 2 uur wachten en dat is net even te gek. Volgens mij vonden de zwemmers het wel leuk. Mocht dat niet het geval zijn: Het was hen niet aan te zien in de prestaties en ik heb sowieso een leuke middag gehad. Wel dubbel, want om nu te zeggen dat de zwemkriebels hiervan minder worden? Nee dan zou ik liegen en deze blog is juist bedoeld om een opener beeld te creëren van mij, mijn persoonlijkheid en mijn leventje. Spannend he ;).

Gert

Facebook