Zondag word verslagdag.

Wat heb ik deze week gedaan, uitgevreten, verzaakt of gemist wat de blog net niet heeft gehaald.

Vanuit vrienden hebben wij kennis gemaakt met het spelletje Qwixx. Nee ik krijg niet betaald voor deze blog. Sterker nog, het kost me alleen maar, maar dat terzijde. Quixx is een leuk dobbelspel, met dobbelstenen in wit en kleurtjes. Er komt wat tactiek en geluk bij kijken, maar wel een relatief vlot spelletje. Erg leuke bezigheid om buiten het bloggen om, de tijd wat te doden. Verschillende scoreblok varianten worden hier getraind. Nog even en we zijn pro-qwixxers!

Het komende stukje had best in een andere blog gemogen, maar ach, het is me vergeven toch? Ruzie word er namelijk ook gemaakt deze week. Elke douchebeurt weer. Met mezelf en door mezelf. De linker oksel wassen met de linker hand. Man man man wat een gedoe. En mocht dit allemaal gelukt zijn moet er ook nog afgedroogd worden. Nou het is dat het maar 4 weken duurt, anders kocht ik een abonnement bij de wasstraat. Loop ik daar wel doorheen. Èèèèèèèèèèèn die handjes…..de lucht in lalala. Dus…dat.

Donderdag een rondje CMH Utrecht gedaan voor een MRI van het hoofd en kreeg gelijk dezelfde ochtend de uitslag. Nou daar komt het: ‘Niks op te zien.’

Hé! Waarom hoor ik je denken: ‘Goh dat verbaasd me ook niks, vraag me af of er überhaupt iets zit daarboven.’ En bedankt!

Vrijdag weer naar het ziekenhuis in Emmeloord geweest. Bij een hele leuke gipsmeester een nieuwe spalk gekregen. Afneembaar ook. Mag die dan af Gert? ….. Nope. Ik heb een afneembare spalk om hem 24/7 om te houden. Wel even de ‘wond’ kunnen zien en wat ziet dat er goed uit. Helemaal dicht, geen bloed in het gaasje en de dikte zakt ook hard af. Dikke duim dus!

De zaterdag even in het mooie IJsselmuiden geweest, om vervolgens ’s middags richting het zwembad in Kampen te wandelen. Heerlijk wandelen, in de zon, met spalk, mitella en rugzak. Ja, dat was heus niet warm. Mr. Wet T-shirt Contest is er niks bij, maar om De Deltasteur te supporteren bij de Overijsselse Zwemkampioenschappen moet je af en toe zware offers brengen. Wel gek, onbenullig stuiteren langs de badrand is er ineens niet meer bij, klokken en schrijven is toch ook ineens lastig, en in het kader van rust, zal ik me sowieso gedeisd moeten houden. Vond ik heus niet lastig hoor. Was wel heel gezellig, dat dan weer wel.

De terugweg was nog een dingetje met mijn aller aller grootste gele vriend van de NS. In de trein van Zwolle naar Raalte, zat ik rustig voor me uit te staren, totdat de trein ging remmen. Mooi, we zullen er zijn. Bij het scherpstellen van de ogen op wat er buiten zich afspeelt, kwam ik tot de conclusie dat ze: òf het station hebben verplaatst, òf er is iets aan de hand. Als vervolgend de conductrice van achter naar voren loopt, in een versnelde pas, met haar ‘walky-talky’ in de hand, leek mij de laatste optie aannemelijker. Na een minuut of 5 in het ongewis te hebben gezeten, met 20 man bij de openstaande ramen gevochten voor het laatste restje zuurstof, kwam er beweging in de trein. Stapvoets, meter voor meter komt de bestemming dichterbij. Rem…..gas….rem….gas….rem….en stil….Op het station Raalte gaat de deur los. De zware laatste 100 meter was succesvol afgelegd. Euforie heerst. Tot het moment dat duidelijk werd waaròm wij 100 meter vóór het station stil stonden. De noodrem bij de voorste ingang van de trein, was uit de muur gevallen. Ja dat lees je goed. Uit de muur gevallen. Er hingen losse draadjes en de unit van de noodrem ontbrak. Die lag ondertussen bij de conducteur in zijn hok. Prima onderhoudscontract hebben ze afgesloten dacht ik zo. Een kleine glimlach kon ik na de frustraties dan toch niet onderdrukken. Bedank NS. Dit motiveert mij enorm om nog eens gebruik te maken van mijn grote gele vriend.

Mocht je het op kunnen brengen (en dit nog niet gedaan hebben) like de  Facebook pagina van deze blog even.

Goed weekend voor zolang deze nog duurt en tot blogs!

Gert